20 juli 2016

Ik citeer mijn verslag van de bondswedstrijd tegen Revanche van febr. 2012:

"Jouw tegenstander is de sterkste van het hele team" "Dat tref ik nou altijd! En dan ook nog altijd met zwart. En dan te bedenken dat ik hartstikke duf ben en moe! En dan krijg ik ook nog Engels tegenover me, waar ik niks van weet."  Een snelle berekening en raadpleging van vriend en vijand leert ons: Frank was "de man van de match" :

 1. Hij speelde met zwart   2. Tegenstander  had 200 Elo-punten meer  3. Frank won op z'n sloffen. Robin Sneeuw (1826) was de hele partij kansloos, wat ook al bleek uit zijn forse achterstand in tijd. 4. Frank had weken niet gespeeld, geen wedstrijdritme dus.

Mijn nieuwe schaakprofessor Komodo10 haalt één van mijn argumenten volledig onderuit.

Robin Sneeuw (1826) – Frank de Geus (1623), febr. 2012

  FrankRevanche1

1.  Noem één van de drie zetten die Komodo10 hier als sterkste aangeeft.

2.  Maar die speelde wit niet. Wit rekende -dacht hij- dieper. Verzon een schijnoffer. Verzin de begrijpelijke doch grootste fout die wit hier kan maken, en die hij dan ook maakte.

3. Verzin de  begrijpelijke, maar niettemin grote fout waarmee in de partij zwart op zijn beurt zijn winst nu vrijwel om zeep hielp.

Tot troost: Frank won het nu zeer remise-achtige eindspel toch!!

Mocht u nog energie overhebben in deze tropische tijden, zend mij uw inventieve gedachten, per mail, binnen een week,  via eddysaraber@hotmail.com.

 

_______________________________________________________________________