Na 80 jaar ben ik nog steeds nerveus als ik me naar zo’n ontmoetingscentrum moet begeven, waar hèt wellicht kan gaan plaatsvinden. Wel een beetje optimistische spanning, maar toch. Zou hij wel komen? Of gaan we voor niks? Het weer is niet lelijk. Het is zelfs volle maan. Dus daar zal het niet aan liggen. Maar er is zoveel meer onzekerheid in de wereld dan toen ik vier was. Zou die zwarte Piet wel zwart zijn. En zou iemand van ons groepje makkers hem vanavond misschien toegestopt krijgen? Niet te hopen. In de auto kon zelfs hun wild geraas me niet helemaal gerust krijgen.
Maar ja hoor. Hoera! Hij kwam. Met kadootjes voor bijna iedereen. Bijna iedereen heel blij. Hadden gekregen wat ze diep in hun hart hadden gewenst, maar waar ze nog niet echt op hadden durven rekenen. Des te schrijnender voor die twee die het zakje met wat zout kregen. Schrale troost : Niemand nam het ze kwalijk. Ze hadden wel in ieder geval erg hun best gedaan. Na het feest deed iedereen zijn best om ze wat op te beuren. “Je hebt het spel echt wel goed gespeeld, maar ja het was vanavond echt gewoon te moeilijk. Het stond nu eenmaal al genoteerd in het Grote Boek, dus dat onheil was gewoon niet af te wenden.”
Moet wel worden vermeld dat ook vanavond de kadootjes weer erg ingewikkeld waren ingepakt. De meesten van ons clubje waren met toenemende wanhoop de hele avond bezig met het uitpakken. En velen zullen gevreesd hebben dat er tenslotte na al die inspanning alleen een briefje zou worden gevonden, met een nul erop of soortgelijke ongein.
Alleen Ron bleef dat bespaard. Na 15 minuten wist die al dat het voor hem een heerlijk avondje ging worden. Zijn kadootje was eigenlijk nauwelijks ingepakt. Je kon zelfs met het papier eromheen al zien wat er in zat. Een vol stuk na zet 5!
Maar verder….. Gerrit begon als gewoonlijk weer te voorzichtig en stuitte daarom al gauw op veel kleverig plakband. En het bleef maar voortduren. Heel taai allemaal. Taai-taai bijna. En pas na heel veel geduldig prutsen met nerveus trillende handen kwam laat de surprise op tafel: een prachtige raadsheer. Bijna antiek. Een aanwinst voor zijn vitrinekast. Een van de makkers wees me erop dat Gerrit als altijd zulke heel nerveuze fysieke trekjes vertoonde in zulke situaties. Dat was mij nooit opgevallen. Wel dat hij als een kind zo blij kan reageren bij ontvangst van zulke kadootjes. Nu dus ook. Maar hij is te goed opgevoed om hier in aanwezigheid van zoveel beduusd kijkende vreemde speelgenootjes zijn ons allen bekende schaterlachje te laten klinken Doch een brede glimlach week de rest van de avond niet meer van zijn gelaat. Begrijpelijk. Hij kon hierna opgewekt gaan genieten van het gepeuter van anderen.
Bij Martin viel het ook nog wel mee. Hij pakte het maar weer op zijn Engels aan. En we weten na al dat Brexit-gedoe dat dat vaak nogal onoverzichtelijk is. Kreeg hij wat, of kreeg hij niks? En ineens was daar toch wat lekkers. Twee marsepeinen pionnetjes. Leuk en smakelijk. Hij kon er gelijk van gaan genieten. Zeker toen zijn tegenstander dat gesnoep niet wilde aanzien en dus gelijk maar opgaf. Beetje snel. Maar Martin troostte hem :” Ja, je hebt gelijk, met die twee erbij had ik me vanavond echt wel weten te verzadigen.”
Jos mocht vanavond zijn bekende eerder hem geschonken goocheldoos weer gebruiken. Die heeft daar intussen zoveel trucjes mee geleerd. Ook hoe je een in ontbijtkoekviezigheid verpakte koning moet bemachtigen. Hij verloor en passant wat gereedschap. Een pion. Ik begon te twijfelen. Ja ik zie zijn paardje nog wel heen en weer huppelen. En we weten nu wel dat hij erg handig is met het resterende gereedschap, maar ja dan is er ineens weer wat weg. Veel stukkenruil. Dat maakt het uitpakken er niet eenvoudiger op. En hola, daar gaat nog een pion. Ik vrees dat het toch allemaal vanavond zijn huisje voorbij gaat rijden. En dan ineens is daar weer zo’n ongelofelijke truc. Kan hij toch nog een halfje uitpakken? Ja hoor. En zijn tegenstander is kennelijk net als ik zeer verbijsterd. Die gaat hem van de schrik nog een handje helpen. Jos komt bij me langs met zijn gebruikelijke vraag: “Hoe staat het er verder voor?” “ Nee alsjeblieft Jos, je gaat nu echt geen remise aanbieden. Echt niet!” “Ja maar een overwinning is helemaal niet verdiend!” “Dat zal best, maar we hebben die punten hard nodig Jos! “ “Hmmmm “ Maar hij krijgt de tijd niet. Zijn tegenstander steekt zijn hand al uit om hem te feliciteren. O kom er eens kijken! Dat doen er dan velen. Daar ligt hij. Die wat smoezelig geworden witte koning. Maar toch een heel mooi onverwacht presentje.
Ron maakt het zich mijns inziens veel te moeilijk. Die blijft mooi in de aanval willen winnen, maar had gewoon veel stukken kunnen ruilen en dan op zijn sloffen wat minder fraai maar normaal gewoon winnen. Nu wordt het nog een beetje van zijn bekende steunen, hoofdschudden, en tijd verspillen. Maar uiteraard dat kadootje van zet 6 gaat niet verloren. En dus wint hij natuurlijk.
Hebben we dan echt Jos z’n punten hard nodig? Toch wel.
Herman doet wat we van hem verwachten. Heel lang goed spelen, het zijn tegenstander het behoorlijk lastig maken, en dan toch helaas verliezen. Hij stelt ons niet teleur. Maar wel voor raadsels. Al zo goed spelen en dan toch iedere keer weer gaat het mis. Enfin, eens is dat over!
Bert staat twee pionnen achter. Paul won een stuk, maar gaf het daarna ook weer weg. We zullen al blij zijn als hij een halfje in zijn schoen vindt, maar je weet het niet.
En Frank. Waar die mee bezig is? Hij zit veel in het buitenland. Ook in zijn openingen. Vanavond naar Sicilië in plaats van naar Frankrijk. Maar om hem nu in de zak naar Spanje te zien afvoeren. Dat vinden we geen prettige gedachte. Maar het lijkt erop of dat gaat gebeuren. Zijn koningsstelling is een ruïne. Te veel stukken zijn niet ontwikkeld. Daar valt vast geen chocolade meer van te maken. Laat staan een chocoladeletter 1.
Maar dan ineens!
Paul lijkt eindelijk toch een oplossing te vinden. Zijn tegenstander ziet heel veel, maar speelt de hele partij al veel te gehaast. En dus af en toe onnauwkeurig. En soort Limmense versie van Ab. Paul wikkelt ineens vlot de verpakking af. Met een vol verwachting kloppend hart zien wij het gebeuren. Naar een eindspel met 2 pionnen meer. En dat is dus toch gewonnen.
Frank worstelt zich een uitweg uit zijn misère. Rommeldebommel, wat een gestommel. De tegenstander wordt nu op zijn beurt zelf ingepakt. Met wat fraaie (eindelijk) eindzetten doemt Frank hem tot bewegingloosheid. En wint! Hij kan nu zijn vanavond zo verschrikkelijk moeizaam bijeengeraapte pepernoten gaan nuttigen.
Zo die klus is geklaard. Iedereen tevreden.
Maar Bert niet. Die ziet heel knap kans om met twee pionnen achterstand tegen een schijnbaar onaantastbare verdediging toch nog tegenspel te creëren. Het is al elf uur. Hij maakt het spelletje heel heel ingewikkeld. De hele optocht is bijna gepasseerd. De Limmense Pieten zijn al begonnen met afschmincken. Alleen Bert zit er nog. Beide spelers aardig al wat tijdnood. Minstens vijftien kijkers om hen heen. Iedereen denkt na Bert’s magistrale 30e zet dat ook zijn welhaast Lohmanniaanse tovertruc toch nog een schitterend kado zal gaan opleveren. Maar helaas helaas … ! Zijn tegenstander is of een aanstormend talent, of toevallig vanavond in topvorm, of is hij die onbekende hoge schaakpiet die in vermomming is aangetreden, want jasses wat speelt die vent sterk! De hele avond al! Hoezo 200 elo-punten minder! Niks van te merken. Dus die vindt de moeilijkst vindbare oplossingen, ook in tijdnood. Alles ziet die slimme Piet, zich vergissen kan hij blijkbaar niet. Na 32 zetten moet Bert opgeven. Een magistraal optreden, van beiden. En gezien de totaaluitslag is er absoluut geen reden Bert de zwarte Piet toe te spelen. Gelukkig maar. Hij zal het hier al moeilijk genoeg mee hebben.
We kunnen naar huis. Dat was een heerlijk avondje. Zou hij wel komen? Ja hoor. Hij kwam. Wie of wat? Die voor ons zo noodzakelijke overwinning!
Wij kunnen zingen en springen en zo blij zijn. Iedereen wil nog wel even nakaarten. We zij nog lang niet moe, maar ja, we moeten naar ons bedje toe. Morgen weer een dag.
Bovenstaand relaas schreef ik op zonder nog de surprises op mijn kamera te hebben uitgepakt, en zonder nog mijn nep-sint (sorry: wepsint) te hebben geraadpleegd. Gewoon eigen kinderlijke enthousiaste beleving.
Wat de wepsint me thuis nog opleverde gelieve u hieronder aan te treffen:
Het supersnelle kadootje voor Ron, en hoe het ook simpeler had gekund, en hoe het toch een mooie aanval werd. Niet moeilijk, maar wel grappig. Niet zo leuk voor Dirk Aafjes.
Gerrit’s kadootje in nog steeds geen superleuke stelling
40 …. Le7 ??? (Komodo geeft 40 … g5 41 fxg5 Lxg5met ietsje beter voor zwart) 41. Dxe7 Dankuwel alstublieft.
Uit de toverdoos van Jos:
Ron: ‘Jos werd gewoon overspeeld. Na Pxc5 i.p.v. Pxf6 kan hij inpakken. Nu won hij vervolgens alsnog met mazzel. ‘ Ja zo kun je dat ook noemen, maar ik vond het meer toveren. Alsmaar blijven loeren op tactische mogelijkheden en dat het dan nog lukt ook!
Paul weet dat kadootjes krijgen leuk is, maar kadootjes geven ook.
Kadootje krijgen :
Wit speelt 26. Ph2 ?? ( 26. Dg2! En wit staat nog steeds heel erg gelijk) 26 .. Tf2 ! wint een stuk. Het paard op h2. Wit zal dan hopen dat hij dat zwarte paard op zijn beurt ook in het nauw kan brengen, maar dat kan niet echt.
Kadootje geven (jammer genoeg zonder gedicht) :
Paard toch gevangen? Welnee. 30 …. f5 ! 31 gxf6 en passant Pxf6
31. … Pe3? en dus dankje sinterklaasje 32. Dxe3
Ron: ‘De partij van Paul begreep ik niets van, hij wikkelde wel fraai af toen hij 2 pionnen voor stond.’
Het waren er intussen drie. En de witte piet begrijpt dat hij zonder dame tegen drie pionnen extra echt nergens meer op hoeft te rekenen. En dat weet Paul ook. Vandaar :
40. … Df6! 41. Dg3 Df2 en wegens de dreiging op c2 of b2 moet wit wel ruilen. En hij geeft dus op. Ik vond het sinterklaaspapier van de verpakking wel origineel. Misschien kan Paul het bewaren voor een volgende gelegenheid. Als we volgend jaar tegen sinterklaas weer moeten zwoegen om in de tweede klasse te blijven.
En hoe werd bij Martin hard aan de deur geklopt? Of eigenlijk halfzacht geklopt?
In de stelling na zet 19 staat wit een fractie beter volgens de wepsint. Dat zal wel komen door die achtergebleven pion. Klein gebrek geen bezwaar: die dubbelpion van wit. Maar dat gaat pas in een eindspel een rol spelen. Nu doen ze nog goed werk.
Er dreigt natuurlijk Pa4! Zwart haast zich om extra dekking met zware stukken voor c6 te gaan regelen. Doch ziet iets over het hoofd. 19.. Dc7 ?? 20 Pxd5 Achjee! Die pion op c6 staat gepend! En als hij dan de penning opheft en na 20. …. Lxd3 21. Dxd3 alsnog slaat op d5 met 21. .. cxd5 gaat die er toch ook weer af 22. Lxd5 en omdat zwart dan even later eerst wat moet doen aan de dreiging Tb7 gaat ook de pion op a6 er nog af. Dat vond zwart wel genoeg.
En dan nu over Frank. Hij en Martin zeiden me na afloop dat Franks stelling niet zo slecht was als het eruit zag.
Maar hoe lukte het Frank dan toch om zich uit die narigheid los te worstelen. Daarvoor had hij de volledige medewerking van zijn tegenstander voor nodig. Frank kon lang niet veel meer doen dan afwachten. Maar dat was voldoende.
Hoe het bij Herman ging, kan ik (alweer) niet goed bekijken, want ergens gaat het in zijn notatie mis, en meestal kan ik dat met de notatie van de tegenstander dan wel weer rechtbreien, maar deze tegenstander had helemaal zijn partij niet genoteerd. Dat mag niet. En zeker niet in een wedstrijd voor de bond, en daar had Herman tegen kunnen protesteren. Maar die wist dat niet.
Ik wil Herman wel nog even erop wijzen dat hij het bekende schijnoffer had kunnen brengen, waarna zwart gelijk tevreden mag zijn met zijn stelling.
Commentaar van Ron: ‘Jammer dat Herman zijn truc niet speelde die hij geleerd heeft van Jos. Daar was zijn tegenstander vast ingetrapt. Maar Pa4 is geen zet in Italiaans, ik had gewoon Le7 gespeeld (en daarna a6 met dreiging b5). Maar ach Herman deed zijn best.’
En dan heb ik het lekkerste voor het laatst bewaard. Vroeger begon ik al direct na het begin van strooiavond aan de marsepein en de chocoladeletters. Maar nu heb ik gewacht. Nu dus pas het lekkerste. Voor mij althans. Voor Bert waarschijnlijk minder. Die houdt vast niet van dit soort lekkernijen.
Een geweigerd damegambiet dat tot en met zet 11 gewoon in de theorie staat. Maar dat weten deze kemphanen waarschijnlijk niet, hebben ze ook niet nodig, kunnen ze zelf wel uitvinden. Wit staat een fractietje beter. Dat hoort zo.
Echter bij zet 17 geeft Bert gewoon een pion weg. Een blundertje. Denk ik. Als het niet zo is hoor ik het wel. En nog erger, daarna gaat er nog een witte pion van het bord af. Dramatisch. Nu is er een fors Elo-verschil, dus denk je, nou het is Bert, dus wellicht weet hij het toch te redden. Maar leuk is anders. Bert gaat de rest van de avond in diepe concentratie. Hij speelt verder geweldig constant. Maar helaas zijn tegenstander ook. Toch wordt het bij de 27e zet heel erg spannend. Bert wint een pion terug. En heeft ineens ook prachtige aanvalkansen! Wat een prestatie! En daarna wordt het feest. Dat wordt mede veroorzaakt doordat beide spelers intussen in tijdnood beginnen te geraken. Speel het na! Het is … nou ja dat zei ik al. De pepernoten vliegen in het rond.
Als we nu nog ergens een puntje pakken gaan we het ook dit jaar redden in de 2e klasse. Dat moet ergens nog wel één keertje lukken. Met hulp van de mannen op de reservebank. Wat niet wegneemt dat ik de nieuwe regeling van de nhsb niet kan toejuichen. Moet je zo’n team van Purmerend zien. Gemiddelde Elo: 1920. Dat is toch niet leuk meer. En bij de Waagtoren is dat niet veel anders. Daarbij vergeleken zijn onze BertK2 en Jos en Koen maar kleine jongens. (Maar o wat zijn we blij met ze.)
Eindcorrectie moet nog volgen
Bord 1 Dirk Aafjes (1465) Ron de Vink (1904) 0 – 1
Bord 2 Tars Wanders (1471) Jos Lohmann (1815) 0 – 1
Bord 3 Barry Blekemolen (1597) Bert Kuijer (1790) 1 – 0
Bord 4 Robin Rommel (1440) Paul Verkooijen (1773) 0 – 1
Bord 5 Remi Aafjes (1525) Martin Zwaneveld (1704) 0 – 1
Bord 6 Gert-Jan Hafkamp (1549) Frank de Geus (1692) 0 – 1
Bord 7 Hans de Goede (1441) Gerrit van Dok (1551) 0 – 1
Bord 8 Samer Alrayes (1321) Herman Zwaneveld () 1 – 0
Gemiddelde rating Vredeburg: 1476 Gemiddelde rating Aris de Heer: 1747
totaal 2 – 6
Genoten van het verslag: weer een klassieker van Eddie rond het heerlijk avondje. Eindelijk kan ik een verslag van een schaakwedstrijd thuis laten lezen…
Steeds leuk met regelmatig fijne ironie en nooit voorspelbaar.
Leuk verslag! Succes tegen Heiloo volgende ronde.